Piotr Zychowicz
„Opcja niemiecka. Czyli jak polscy antykomuniści próbowali porozumieć się z III
Rzeszą”. Dom Wydawniczy REBIS Sp. z o.o., Poznań 2014.
Autor
konsekwentnie przedstawia wykład, jak należało w pierwszej połowie XX wieku
rozumieć polską rację stanu i wytyka błędy naszych politycznych przywódców. W
tym kontekście książkę można potraktować jako kontynuację „Paktu Ribbentrop-Beck”.
W tamtej publikacji Piotr Zychowicz ukazał zmarnowaną, realną okazję skierowania
przez Polskę w 1939 r. losów Europy i Świata na inne tory niż to faktycznie
nastąpiło. W niniejszej natomiast koncentruje się na możliwościach
zminimalizowania polskich strat (ludnościowych i materialnych) w drodze różnych
form kolaboracji z okupantem niemieckim. Odkrywa przy tym mnóstwo (dla
przeciętnego czytelnika) białych plam w najnowszej historii Polski, opisuje
fakty (powtarzam: fakty) dotychczas przez historyków z premedytacją przemilczane
bądź przedstawiane tendencyjnie.
Autor
bynajmniej nie relatywizuje zbrodniczych poczynań okupanta. Pisze o nich bez
ogródek i potępia je jednoznacznie. Jako podstawową przyczynę wskazuje
patologię charakterów Hitlera i Himmlera, odrzucających propozycje innej,
bardziej rozumnej „Polenpolitik” - wysuwane przez wielu nazistowskich i
wojskowych przywódców, generalnego gubernatora Hansa Franka nie wyłączając. Owe
propozycje znajdą zrozumienie na szczytach władzy III Rzeszy dopiero pod koniec
1944 r., tj. w sytuacji gdy morze przelanej polskiej krwi oraz sytuacja
militarna Niemiec uczynią je już całkowicie iluzorycznymi. Można powiedzieć, iż
Piotr Zychowicz stawia tezę głupoty polityki niemieckiej podczas II wojny
światowej, po czym przeprowadza tego niebudzący wątpliwości dowód.
Niestety,
to samo odnosi się do rządu emigracyjnego w Londynie oraz dowództwa Armii
Krajowej. Sternicy naszej polityki szafują polską krwią, niepotrzebnie wysyłają
na śmierć najzdolniejszą polską młodzież - a wszystko to w imię przypodobania
się zachodnim aliantom. Oddolne próby taktycznych porozumień dowódców AK i
Wehrmachtu na terenach wschodnich traktują jako zdradę, nie chcą przyjąć do
wiadomości, iż głównym celem partyzantki radzieckiej na tych terenach jest fizyczna
likwidacja oddziałów polskich i w ogóle niedopuszczenie do odrodzenia się tam polskiej
państwowości. W tej sytuacji nie może dziwić, że miejscowi polscy komendanci
zawierają z Niemcami nieformalny rozejm, a nawet otrzymują od nich broń. I w
końcu dochodzi do takiego paradoksu, że oddziały Armii Krajowej na
Wileńszczyźnie - dozbrojone przez Niemców - na wyraźny rozkaz z Warszawy
pomagają Armii Czerwonej zdobyć Wilno, czym wprawiają tychże Niemców w
osłupienie. Niemiecki generał był przekonany, że wcześniejsza koncentracja AK
pod Wilnem miała na celu wspólną obronę miasta przed bolszewikami.
Gdy
akcja „Burza” przenosi się do centralnej Polski, doskonale poinformowani Niemcy
usiłują jej zapobiec - również w drodze nieformalnych negocjacji z przywódcami
państwa podziemnego (vide rozdział nr 44 pt. „Polacy, nie róbcie powstania!”).
Wszystko to na próżno, politycy polscy (i cywilni, i umundurowani) cały czas bezrozumnie
szafują biologiczną substancją narodu, odrzucając niemieckie propozycje rozejmu
na terenach okupowanych.
To
bynajmniej nie było streszczenie książki, lecz tylko wskazanie jej niektórych
wątków. Przeczytamy w niej m.in. także o „Muszkieterach”, „Mieczu i Pługu”,
Brygadzie Świętokrzyskiej NSZ, o Władysławie Studnickim, o b. premierze II RP
Leonie Kozłowskim, o marszałku Edwardzie Śmigłym-Rydzu i o Adamie hr.
Ronikierze.
Na
zakończenie jednak i szczypta dziegciu - imiennie pod adresem Szanownego Autora.
Oczywiście wiem, jaką opcję polityczną reprezentuje p. Piotr Zychowicz - mógłby
jednak zachować nieco więcej obiektywizmu. Nie stroniąc od podawania informacji
o charakterze rodzinno-intymnym (na str. 137 pisze np., że pp. Roweccy żyli w
separacji, a żona generała „Grota” była partnerką majora Abwehry), „zapomniał”
napisać - przedstawiając tragiczny los pułkownika Józefa Spychalskiego
(komendanta AK w Krakowie) - że to przecież brat Mariana Spychalskiego,
późniejszego marszałka Polski w czasach PRL.
Pan
Piotr Zychowicz mógłby również dostrzec pragmatyzm (tak bardzo przez siebie propagowany!)
również i po drugiej stronie polskiej barykady politycznej. Widzi jednak tam
tylko „czerwoną swołocz”, nie przyjmując do wiadomości, że „Polskę Ludową”
stworzyli nie tylko zdrajcy i agenci ZSRR, ale również dość liczni pragmatycy -
orientujący się (już po Teheranie, koniec 1943 r.), że alianci zachodni
przehandlowali nasz kraj Stalinowi, a III wojna światowa jest mrzonką.
Ostatecznie do owych pragmatyków dołączyli przecież także niektórzy politycy
londyńscy, w tym sam Stanisław Mikołajczyk, b. premier rządu emigracyjnego. Z
jakim skutkiem - dobrze wiemy. Ale przecież bez owego polskiego „prosowieckiego
pragmatyzmu” mogło być wówczas inaczej. Bo to nieprawda, że nigdy nie może być
jeszcze gorzej niż jest. Zawsze może być - dna piekła nie znamy. Towarzysz
Stalin realizował swoje cele po trupach - w przenośni i bardzo dosłownie.
